Wszystkie strony konfliktu mają nadzieję, że wojna skończy się w tym roku. Nędza wśród ludzi staje się coraz większa. By zapobiec lichwiarstwu i zdzierstwu państwo ustaliło maksymalne ceny artykułów żywnościowych i codziennego użytku. Oczywiście i to zarządzenie nie jest respektowane przez wszystkich. Prasa codziennie donosi o kolejnych karach za nieprzestrzeganie przepisów. Naród przyzwyczajony do wygód trudno zmusić do wyrzeczeń. Mimo wszystko trochę mniej odczuwana jest bieda na wsi. Pomimo trudności mieszkańcy borek nie zapominają też o nas, dostarczając wiele potrzebnych rzeczy.
Na początku roku do wojska powołany zostaje brat Andrzej, nasz furtian. Na jego miejsce do klasztoru przybywa brat Dezydery. On również wcześniej był na wojnie. Walcząc we Francji został ciężko ranny tracąc lewe przedramię.
W marcu w Oleśnie zmarł nasz dobrodziej, ksiądz dziekan Brunon Aleksander. Jemu to zawdzięczamy przecież powstanie naszego klasztoru w Borkach.
Latem przeprowadziliśmy szereg remontów w klasztorze i obejściu.
Pewna nowość wymaga jeszcze wzmianki. Ponieważ niemal wszyscy bracia zostali powołani do służby wojskowej, to w naszych śląskich klasztorach zaszła konieczność zniesienia częściowo klauzury i skorzystania z pomocy kobiet. Również borecki klasztor znalazł się w takiej potrzebie. Zatrudniliśmy dwie dziewczyny, jedną jako kucharkę, drugą do prac w ogrodzie. Miejmy nadzieję, że bliski pokój zakończy to wyjątkowe posunięcie.
W kolejnym roku wojny poległo 4 naszych mieszkańców. Ten straszny rok wojny zakończyliśmy jednak radośnie. W Boże Narodzenie mszę prymicyjną odprawił nasz współbrat Mikołaj. Były to pierwsze prymicje w Borkach Wielkich.
Oby nadchodzący nowy rok przyniósł nam długo wyczekiwany pokój.
Tłumaczenie z języka niemieckiego: o. Metody Grzesiek OFM
Opracowanie redakcyjne: Hubert Imiołczyk (OGP 54 / maj 2003)
GÓRA
